Κύριε Χριστοδούλου, στην Αθήνα έχουν παρουσιαστεί 15 θεατρικά έργα σας. Έχετε συνεργαστεί με αξιόλογους σκηνοθέτες, παραγωγούς, μουσικούς και κυρίως με ηθοποιούς. Οι περισσότερες παραστάσεις σας, έχουν βραβευτεί από σημαντικούς φορείς. Είστε ικανοποιημένος με όλα αυτά που πραγματοποιήσατε έως τώρα;
Ικανοποιημένος όχι. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι ανικανοποίητος από τη φύση του. Νοιώθω απλά πιο γεμάτος. Ωστόσο, για έναν Θεατρικό συγγραφέα, δεν έχει καμιά σημασία πόσα έργα του έκαναν πρεμιέρα. Σημασία έχει, τι απήχηση είχαν στο κόσμο και βεβαίως η όποια διάρκειά τους στον χρόνο.
Πώς αισθάνεται κάποιος που του έχουν αποδοθεί τίτλοι όπως: «Ο πιο σημαντικός συγγραφέας», «ουσιαστικός», «συγκινητικός» και άλλα παρόμοια; Πόσο δεσμεύουν αυτές οι λέξεις τον ψυχισμό σας;
Αυτά ούτε καν τα λαμβάνω υπ όψιν μου. Υπήρξα μόνο σκεπτόμενος. Ως άνθρωπος που γράφω, οφείλω να είμαι πρωτίστως ….παρατηρητής! Έτσι διανύω τον δρόμο μου, έτσι όπως τον έχω στο μυαλό μου και όχι όπως θέλουν οι άλλοι… Θέλω να πω, πως είναι πολύ δύσκολο πια, να επηρεαστώ από τα διάφορα… .κι έτσι, παρ’ όλες τις ανατροπές που καθόρισαν ενίοτε με βία την ζωή μου, δεν θα πάψω ποτέ να διατηρώ τον ψυχισμό μου αναλλοίωτο ως άνθρωπος. Δεν σας κρύβω, πως αυτό θα ήθελα νάναι το δικό μου μεγαλείο.
Σε παλαιότερη συνέντευξή σας, είχατε αναφέρει, πως δεν δίνετε δεκάρα το τι λένε για σας. Το πρώτο που σας νοιάζει, είναι το πρόσωπο του θεατή καθώς χειροκροτεί στο φινάλε της παράστασης κάποιου έργου σας.
Μα αυτό δεν είναι το πιο σημαντικό; Οι θεατές είναι αυτοί που θα δουν, θα ακούσουν, θα κρίνουν, θα σχολιάσουν…. Τα «Συγχαρητήρια» και τα «Μπράβο», είναι λόγια. Το πρόσωπο του θεατή και τα μάτια του, αυτά είναι η αλήθεια του. Τούτο το αναφέρω, διότι στον συγκεκριμένο χώρο, γεμίσαμε κόλακες… Δεν μπορείτε να διανοηθείτε τι ζημιά κάνουν στο Θέατρο αυτοί οι άνθρωποι….
Στα κείμενά σας, ως θεατρικός συγγραφέας, έχουμε όλοι καταλάβει, όλοι πως είστε αυστηρός. Eίστε το ίδιο αυστηρός και όταν σκηνοθετείτε;
Σε ότι γράφω, οφείλω να είμαι αυστηρός. Τώρα, όταν σκηνοθετώ, ναι, είναι φορές που εκνευρίζομαι, φωνάζω πολύ, λέω διάφορα, αλλά όλοι γνωρίζουν, γιατί το κάνω. Οι ηθοποιοί οφείλουν να νοιώσουν το κείμενο, να το καταλάβουν και να ενσωματωθούν με τον ρόλο τους.
Εν τούτοις, πρέπει να γνωρίζουν αυτοί που ασχολούνται με το θέατρο, πως είναι άλλο η σκηνοθεσία και άλλο η διδασκαλία του ρόλου. Και τα δύο πρέπει να γίνονται σωστά από τον ίδιο άνθρωπο.
Στο θέατρο δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ Δημοκρατία. Αυτό το τελευταίο, το λέω συνεχώς στη σχολή όπου διδάσκω.
Έχετε γράψει σημαντικότατα θεατρικά έργα. Βραβευτήκατε γι αυτά σε Ελλάδα και Η.Π.Α. Ποιο είναι το αγαπημένο σας είδος;
Προσωπικά δεν μπορώ να ξεφύγω από το δραματικό ύφος. Έχω περάσει πολλά στην ζωή μου, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι.
Η αλήθεια είναι, πως δεν θάθελα να έχω περάσει τόσα… Τα παιδικά βιώματα καθορίζουν ολόκληρη τη ζωή μας…. Όσο για τις βραβεύσεις που αναφέρατε, οφείλουμε όλοι να πηγαίνουμε.
Υπάρχουν κάποιοι φορείς που μας τιμούν. Πίσω τους υπάρχουν άνθρωποι. Ας μην τους ακυρώνουμε και νομίζουμε πως εμείς είμαστε κι άλλος δεν είναι… Αλλά οι άνθρωποι συνεχώς νομίζουν… Νομίζω… ίσως το πιο ανόητο ρήμα της Ελληνικής γλώσσας…
Υπάρχουν έργα σας που παίζονται και ξαναπαίζονται, Αυτό είναι επιτυχία για σας;
Δεν μου αρέσουν κάποιες Ελληνικές λέξεις. «Επιτυχία!» Σύνθετη λέξη που εμπεριέχει μέσα της, τη λέξη τύχη. Τυχερός δεν υπήρξα ποτέ στη ζωή μου. Για οτιδήποτε έγραψα, προσπάθησα. Μελέτησα. Κουράστηκα. Προσπαθώ σε όλα μου τα έργα, να υπάρχει μια ποιότητα. Να έχουν κάτι να πουν. Ασφαλώς και χαίρομαι που η Λέλα Καραγιάννη και ο Αττίκ, παίζονται από το 2016 κάθε καλοκαίρι σε Φεστιβάλ και Δήμους. Χαίρομαι που από το 2021 έως και σήμερα συνεχίζει ο Νικηταράς να περιοδεύει στις πόλεις.
Στην ζωή σας πως είστε; Ποια είναι η συμπεριφορά της απέναντί σας;
Με την συγκεκριμένη «κυρία», είχαμε αρκετές κόντρες, αλλά και πολύ γέλιο. Ήθελε να με αλλοιώσει. Να με κάνει όπως ήθελε αυτή. Δεν της πέρασε. Και τούτο, γιατί νοιώθω ήδη, πως έχω σχεδόν ολοκληρώσει. Δεν χαμπαριάζω πλέον και πολλά. Εντυπωσιάζομαι πολύ δύσκολα πια… Τι άλλο να μας πει η κυρα-Ζωή όταν γνωρίζει πως έχω δει με τα μάτια μου, ως Πολεμικός ανταποκριτής εφημερίδας, καταστροφές, παιδιά που πεινάνε, φτώχειες, πόλεμο, γριές να ουρλιάζουν από πόνο…
Τι ακόμα να μου πει η «κυρά-Ζωή», όταν κάποτε κάπνισα γόπα από κάτω;… Όταν κάποτε λούστηκα σε βρύση στο Θησείο, γιατί μου είχαν κόψει το νερό; Θυμάμαι έλεγα: «Άντε ρε κυρά Ζωή, συνέχισε…»
Τα επόμενά σας σχέδια;
Πριν αρκετά χρόνια, έγραψα «Το Βάλς της Κόκκινης βροχής». Θα κάνει πρεμιέρα για πρώτη φορά στις 11 Μαΐου στο Θέατρο ΕΚΣΤΑΝ. Η σκηνοθεσία θα είναι του Λευτέρη Λουκαδή και θα παίξουν η Ελένη Οικονομίδου και η Έθελ Λουκαδή. Η μουσική της παράστασης ανήκει στον Δημήτρη Παπαθανασίου.
Επίσης τέλος Μαΐου στην Βοστώνη, στο πλαίσιο του 10ου Θερινού Πανεπιστημίου θα πραγματοποιήσω, ως θεατρικός συγγραφέας, μία ομιλία μου και συγκεκριμένα στο MALIOTIS CULTURAL CENTER με τίτλο, «Μαθαίνοντας την Ελληνική γλώσσα, μέσα από ένα Θεατρικό έργο. Από την σύλληψη έως την πρεμιέρα». Η υπεύθυνη του Πανεπιστημιακού αυτού προγράμματος, θα είναι η κα Νικολέττα Τσιτσανούδη-Μαλλίδη.
Ποιες είναι οι πιο δυνατές σας στιγμές στην Θεατρική σας πορεία;
Είναι αρκετές αλλά θα αναφέρω τρεις, σε τρεις διαφορετικές παραστάσεις: 1) Όταν μια γιαγιά 85 ετών, συγκινημένη έπιασε τα δυο μου χέρια και πήγε να μου τα φιλήσει, 2) Όταν ο κ. Μόρτζος στο τέλος κάποιου έργου μου που είδε, ανέβηκε στη σκηνή και είπε με πείσμα, «Αυτό είναι Θέατρο!» και 3) Όταν ένας ηλικιωμένος μετά την παράσταση, ήρθε κοντά μου και μου ψιθύρισε το απίστευτο: «Κύριε Χριστοδούλου, σήμερα, μετά από αυτό που είδα, βαπτίστηκα!».
Άνετη και πλούσια ζωή, ή θέατρο;
Ακούστε: Μου δόθηκαν ευκαιρίες να έχω μια άνετη και πλούσια ζωή όπως λέτε. Και μια και δυο φορές! Το γνωρίζουν όλοι οι φίλοι μου αυτό. Όμως, προτίμησα το Θέατρο και την ελευθερία μου με το οποιοδήποτε τίμημα. Έτσι είμαι, τι να κάνω, με τα οποιαδήποτε κουσούρια μου, με τις…. αποτομοσύνες μου, τις παραξενιές μου, αλλά και με τις δικές μου αξίες…. κι όποιος αγαπάει πραγματικά τον Γιώργο έτσι όπως είναι, παραμένει δίπλα του…
Κύριε Χριστοδούλου, τελικά θα αλλάξει ποτέ αυτός ο κόσμος;
«Ότι μπορούμε, το οφείλουμε. Ο κόσμος θα αλλάξει μόνο με την καλοσύνη. Ποτέ με την εκδίκηση». Μα σα τα λέω αυτά, γυρίζω πίσω, στο 1978 και ακούω δίπλα μου τον Μάνο να μου απαντάει:
«Γι αυτό ακριβώς, αυτός ο κόσμος δεν θ’ αλλάξει ποτέ!»
